رییس فدراسیون همه نوع امکانات از موافقت با تنها تمرین کردن ورزشکارش
به قیمت کنار گذاشتن کادرفنی گرفته تا شرکت نکردن در رکورد گیری و حضور
برادرش در آمریکا را فراهم کرد تا یک مدال طلا بگیرد اما در نهایت چیزی جز
باخت نصیبش نشد.
باخت اصلی به گفته خیلی از اهالی وزنه برداران در انتخاب وزنه ها بود.
وزنه های 212 و 215 در حالی از سوی کیانوش یا برادرش انتخاب شدند که با
کمتر از آن امکان کسب مدال و امتیاز برای ایران وجود داشت اما مدال دوضرب و
مجموع هم در این میان قربانی شد چراکه تصمیم گیری به عهده خود رستمی بود و
سرمربی تیم ملی که از سوی رئیس فدراسیون اقتدار لازم برای هدایت همه
ملیپوشان به او داده نشده، اعلام کرد که نقشی در انتخاب وزنه برای رستمی
نداشته و او خودش وزنه ها را انتخاب میکرد.
شکست رستمی در آمریکا نشان داد ورزشکارسالاری در بلند مدت نتیجه نمیدهد و باید یک سیستم مدون برای قهرمان پروری را جایگزین این معضل کرد. در نقطه مقابل رستمی، سهراب مرادی قرار داشت که بدون حاشیه تمرین کرد و مطیع کادر فنی بود که مزد این نظم و بی حاشیه بودن، قهرمانی جهان و شکستن رکورد جهان پس از 17 سال بود.
اکنون هم تنها کسی که باید جوابگوی این باخت باشد رییس فدراسیون است و درواقع باخت رستمی، باخت او و مدیریتش است.
منبع: ایسنا